Σάββατο, Μαρτίου 31, 2007

Μεσα απ τα ματια μιας Παιδισκης...



Ενα γλυκο πρωινο ξυπνησε αναμεσα στα ροζ σεντονια της..
Επιασε τα μαλλακια της χαμηλα σε μια χαλαρη αλογουρα,επλυνε το προσωπο της με το αγαπημενο της σαπουνι απο βανιλια,εβαλε τα κοκινα παπουτσια της με ενα παντελονακι τζην κι εκεινο το ασπρο μπλουζακι που λατρευε..
Ομορφη και νεα!Ολοκληρη η ζωη μπροστα της!
Αγαπημενο της στεκι..ο κηπος με τα αγαλματα!
Της αρεσε να περνα εκει τα Κυριακατικα πρωινα!
Χαιδευε τα αγαλματα σαν να ηταν ανθρωποι με ψυχη..σαν καποιος να μαρμαρωσε το χρονο!
Στεκοταν εκει και τους κρατουσε συντροφια..
Ειχε ομως μια αγαπη..
Εκεινο το κοριτσι που στεκοταν θλιμενο και σκιμενο πανω σε ενα βιβλιο...!
Εκεινη δεν ειπε ποτε οτι ηταν απο θλιψη...μονο-εσκυψε λιγακι να ξεκουραστει- ελεγε και ξαναλεγε!
Καπιος φυλακας την κοιταζε περιεργα..."μα γιατι ερχοταν καθε Κυριακη?"
Γυρω της δεν υπηρχε ψυχη.Παντα μονη της διεσχυζε τον κηπο..κι οταν εφευγε ενιωθε απολυτη ηρεμια.Αναμεσα σε "ανθρωπους" σιωπηλους αγαπουσε πιο πολυ τις στιγμες της,αναπολουσε πιο γλυκα το παρελθον,ονειρευοταν πιο αισιοδοξα το μελλον.
Ενα βραδυ ειδε ενα ονειρο...ειχε παει λεει στο Κηπο και ελειπε το θλιμενο κοριτσι!
Τα αγαλματα ειχαν παρει μια κιτρινη οψη και ο φυλακας ελειπε απο καιρο!
Εκλεισε τα ματια της με τα χερακια της! "Μα πως γινεται αυτο?"συλλογιστηκε και εκανε να φυγει...Ομως η πορτα του κηπου ηταν κλειστη...Καθως γυρισε ειδε το θλιμενο κοριτσι ορθιο!Ειχε σηκωσει το κεφαλι του σαν να ειχε πια ξεκουραστει...ξεφυλλιζε το βιβλιο που ειχε στα χερια του. "Το ειπα εγω οτι δεν ηταν ποτε θλιμενο..!!!"ειπε η παιδισκη και ετρεξε κοντα του!
Ξυπνησε μες την νυχτα..αυτο το ονειρο της φανηκε οιωνος!
Εριξε πανω της μια πρασινη ζακετουλα και ετρεξε στον Κηπο!
Ειχε πιασει βροχη..τα αγαλματα ξεπλυθηκαν..
Το κοριτσι εστεκε παντα στην ιδια θεση!
"Μα καποια στιγμη θα σηκωθει.."ειπε και τραβηξε προς το σπιτι της..


Στην Παιδισκη Ερωμενη.

Υ.Γ Ο Ηλιας ενας νεος φιλος της μπλοκοσφαιρας εγραψε ενα κειμενο με 5 λεξεις που μου ζητησε το οποιο αξιζει να διαβαστει..!

13 σχόλια:

Shades είπε...

Πολύ καλό το αφιέρωμα στη Παιδίσκη.
Το κορίτσι του αγάλματος.. μας το έδωσες τόσο ζωντανά που πιστεύω ότι τώρα είναι μαζί της εκεί στη Σαλονίκη..
Candy γράφεις: (μέσα απ’ τα μάτια μιας Παιδίσκης..) αλήθεια δε φορούσε γυαλιά σήμερα;

Ασκαρδαμυκτί είπε...

Με αναγκάζεις να αποκαλύψω κι εγώ ένα μικρό "μυστικό" της ζωής μου!
Ο αγαπημένος μου κυριακάτικος περίπατος είναι ανάμεσα στα μνήματα και τα αγάλματα κάποιου νεκροταφείου...
Η μεγαλύτερη φιλοσοφική σχολή!

Ανώνυμος είπε...

ΑΣΚΑΡ, μου άρεσε πολύ αυτό το μυστικό...
Candy, θλίψη γιατί; Ένας μικρός πολίτης της Ονειροχώρας, με ευαισθησίες, ένα μπουμπούκι που αύριο θα ανθίσει... Είναι άνοιξη after all.:)

candy's τετραδιάκι είπε...

Νταρκουλι..μαλλον τα ξεχασε στη Θεσσαλονικη (μπορει και να τα χαρισε στον πριγκηπα) ;)

Aσκαρδαμυκτακο..καπου εκει "χαθηκε" και η παιδισκη.Συνεπαρμενη απ την φαντασια μου..

Sad....θλιψη?
Εγω θα ελεγα οτι το κειμενο κρυβει μια αισιοδοξια.

Kαλο μηνα σε ολους:)

Παιδίσκη ερωμένη είπε...

Φιλενάδα, αν και μπήκα για πολύ λίγο, δεν ξέρω τι με ώθησε να ανοίξω το μπλογκ σου..

Ανατρίχιασα αλήθεια..
Μου θύμισες ένα όνειρο που βλέπω όταν είμαι σε κάποιο ψυχολογικό τέλμα/αδιέξοδο..

Είμαι λέει σε κάποιο μέρος με διάφορα αγάλματα, μοιάζει με το Αχίλλειο της Κέρκυρας.. Πάω λοιπόν στα διάφορα αγάλματα, τα οποία είναι διάφοροι άνθρωποι απο ο παρελθόν μου, ή κάποιοι συγγενείς μου που δεν υπάρχουν πια και τα ξυπνάω.. Ρωτάω για το πρόβλημά μου, μου απαντάνε και ξαναμαρμαρώνουν..
Μικρούλα φοβόμουν όταν το έβλεπα αυτό το όνειρο, τώρα είναι λυτρωτικό. Συνήθως ξυπνάω με τη λύση του προβλήματος..

Είσαι γλύκα Καντούλα..
Μετά το Πάσχα θα μου επιτρέψεις να σου κάνω μια μέρα το τραπέζι, έτσι κάνω στους ανθρώπους που αγαπώ.
Σε φιλώ.

George είπε...

Υπέροχο κείμενο Καντουλίνι. Μια ιστορία που συνεπαίρνει την φαντασία.

Ηλιας....Just me! είπε...

Πολύ όμορφο το κειμενάκι σου Candy! Καμια φορά μέσα στη σιωπή ανακαλυπτεις αυτά που δεν θα μπορούσες να ανακαλύψεις στους πιο πολυσύχναστους δρόμους! (Νομίζω ότι το έχω ξαναγράψει στην Έλενα αλλά αυτό συμβαίνει στ αλήθεια σε εμένα...)

silent_tears είπε...

Επίτρεψε μου να πω οτι μετά τα ποιήματα του Ασκαρ προς την κολλητή μου, αυτό το κείμενο είναι ό,τι πιο όμορφο έχω διαβάσει για εκείνην. Χαίρομαι και καμαρώνω που υπάρχουν τόσα άτομα που την έχουν σε κάποια θέση μέσα στην καρδιά τους. :)

Ηλιας....Just me! είπε...

Candy! Η ιστορια είναι έτοιμη έλα να τη δεις! Και προετομασου καλα πριν...

ονειροπόλος πάνθηρ... είπε...

καλημερούδια σας Δεσπονίς μου.
:-)

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε...

Καντουλίνα,
έχεις δίκηο, υφέρπει μια αίσθηση αισιοδοξίας.
Καλή Μεγαλοβδομάδα!

Ανώνυμος είπε...

Καλημέρα Candy μου! Καλή σου εβδομάδα! Αισιόδοξία μυρίστικα στο κείμενο σου και πολύ χάρηκα! :)
Φιλάκια πολλά!

candy's τετραδιάκι είπε...

Παιδισκη μου..συμπτωση ε?Εσυ βλεπεις στα ονειρα σου αγαλματα-δικους σου ανθρωπους,κι εγω περιεγραψα μια ιστορια με πρωταγωνιστρια εσενα σε ενα κηπο με αγαλματα!
Oσο για την προσκληση σ'ευχαριστω πολυ!
Εισαι πολυ γλυκεια:)
Θα το κανονισουμε σηγουρα μετα το Πασχα:**

Mπλοκοτερρυ μου ευχαριστω!Καλη εβδομαδα:)

Silent..μα ειναι δυνατον αυτο το κοριτσι να μη το συμπαθει κανεις?:)
Καλα να περνατε γλυκουλα!!:**

Hλια..να σαι καλα!
Και να συνεχιζεις να γραφεις τις ιστοριες σου..:)

Ω!Κυριε Πανθηρ!Τι τιμη!Την καλημερα μου :)))

Eπισης Γλαρε μου:*

Νεμο μου...καλημερα!Ελπιζω να περασες ενα σουπερ σ'κ!
Φιλακια!!!