Τρίτη, Ιανουαρίου 31, 2012

Η Kαντούλα γιορτάζει..



'Έγινε 33 και σκέφτεται να μείνει για μερικά χρόνια εκεί..!


;)

Κυριακή, Ιανουαρίου 29, 2012

Δαίμονας


Πεθαίνεις κάθε βράδυ από χρόνια
"Με σκότωσε ο μαλάκας" λες και
πασαλείβεις τις πληγές
γίνεσαι ολόκληρη μια κόκκινη μάζα.
Σκύβεις στο πάτωμα απαλλαγμένη από 
αξιοπρέπεια και τόλμη
"Με σκότωσε ο μαλάκας" ξαναλές
ή μήπως δεν το λες εσύ?
Πάντως ακούστηκε η φωνή μέσα στο δωμάτιο
δικιά σου αλλουνού δεν έχει σημασία
Στριγγλίζει σαν σειρήνα στο κεφάλι
Γυμνή στο πάτωμα λοιπόν άλλη μια νύχτα,
μικρο το παιδί στη κούνια ,ένας Άγγελος  στο σπίτι
Και ένας Δαίμονας που άφησε μπλε σημάδια στη κόκκινη μάζα
στα κόκκινα χείλια,στη πληγωμένη ψυχή 
Κι αναρωτιέσαι κι απόψε,πως ένας Δαίμονας έσπειρε στα μέσα
σου τούτον τον Άγγελο
Λες, κι υστερα πεθαίνεις όχι γιατί "σε σκότωσε ο μαλάκας" αλλα γιατί εχεις πεθάνει απο καιρό κι ο Δαίμονας σκοτώνει  από χρόνια το κουφάρι της ψυχής σου.

Σε σκότωσε ο μαλάκας.








Παρασκευή, Ιανουαρίου 27, 2012

Είσαι για μένα....

                                                          Το παγωμένο fredo esspreso
                                               Η zero coca-cola 
                                               Τα γαλάζια Rizla 
                         


Και 10000 ακόμα μικρές και μεγάλες αδυναμίες μου...

Πέμπτη, Ιανουαρίου 26, 2012

Ο Τάκης..(4)

Κουλουριάστηκα  σε μια γωνιά,όπως τότε που χιόνιζε  και το ρεύμα ειχε κοπεί.Θα μου πεις τώρα..τι θες και τα θυμάσαι?Τι σκατά σε πιάνει και με γυρνάς πίσω?Τι σου φταίω το γαμημένο πάνω που ξεντάκγλαρα απ τα πιώματα και ο νέος μου γκόμενος είναι "καθαρός"?.
Είναι εκείνη η μυρωδιά του ξύλου,του καμένου ξύλου και μια πρέζα μυρωδιάς κρασιού.. ίσως και τσίπουρου,τα έχω μπερδέψει πια. Από νωρίς έχω σκίσει πολλά γράμματα από κείνα που σου γράφω κάθε μέρα κι από κείνα που από καιρό έχω σκίσει μέσα μου ..και τώρα δεν σου γράφω για να κλάψω ούτε για να κλαφτώ.Γράφω μπας και κυλήσει λίγο για μένα η ζώη μιας και ξέρω ότι δακρύζεις κάθε φορά που με αναπολείς, καιρό έχει να δακρύσει για μένα άνθρωπος. Οχι μη με λυπάσαι..σαν να μου φάνηκε πως αχνοφάνηκες λίγο στο παράθυρο,μουτρωμένη και αχτένιστη,πιωμένη και αβοήθητη.
Έφτασες 38 μα δεν λες να μεγαλώσεις,έφτασα 57 κι απο παιδί πάντα μεγάλος ήμουν .Εσύ πάντα "γεράκο" με έλεγες απο τότε που ήσουν 22 χρονών και φορούσες ακόμα σοσονάκι και φουστίτσα λευκή μέχρι το γόνατο..Σαν αερικό σε θυμάμαι στο "Ναυάγιο"να πίνεις μπακάρτι κόλλα και να κουνάς τους μεθυσμένους σου γοφούς δώθε πέρα και να χαζεύεις τον κοσμάκη.Τότε ήσουν πραγματικά δική μου..ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα, όχι γιατί μου το λεγες αλλά γιατί με κοίταζαν οι θαμώνες όλο ζήλια.Ναι τότε λοιπόν ήσουν δική μου...αδιαμφισβήτητα!Μόνο τότε! Εκείνο το χειμώνα,που το ρεύμα κοβόταν συχνά,που η ανάσα σου μύριζε ποτό,που ζητούσες να κυλήσει μέσα σου μόνο το δικό μου σπέρμα,που ήθελες απεγνωσμένα τα παιδιά μου κι ας μην είχες ιδέα από αυτά.
Μετά έφυγες...μάλλον για πάντα αλλά όλο και κάπου εμφανίζεσαι.Άρχισα να σκέφτομαι ότι είμαι για σένα το σημείο αναφοράς.Δεν μένεις μαζί μου ποτέ πάνω από δύο ώρες.Κάνεις οτι συγυρίζεις το άλλοτε σπιτικό μας.Αλλάζεις το νερό στα χρυσόψαρα,ρίχνεις χλωρίνη στο μπάνιο,πετάς άδεια μπουκάλια,πίνεις ένα τσαγάκι(!).Κάθεσαι στο κρεβάτι,παίζεις με τα μαλλιά σου, φαίνεται να το διασκεδάσεις που σε έχω τόσο μα τόσο ανάγκη!Κάνουμε έρωτα,με προφυλάξεις.Δεν θες πια τα παιδιά μου..
"Είμαι μαζί σου στα όνειρα"..λες...




Ή κυρίως σε αυτά...απ' ότι φαίνεται.


update  27/1/2011








Τρίτη, Ιανουαρίου 24, 2012