Κυριακή, Μαρτίου 25, 2007

Χωρις τιτλο.



Πανω στο κομοδινο ειχε παντα ενα ποτηρι νερο.Δεν θυμοταν ποτε να ειχε διψασει μεσα στη νυχτα.Η ανασφαλεια βλεπεις..
Το παπλωμα του ειχε μικρες τρυπες εδω κι εκει,δειγμα οτι ειχε καιρο να περασει γυναικα το κατωφλι του.Δεν ηθελε ομως-ειχε μαθει να ζει χωρις αυτες.Σιχτιριαζε τον εαυτο του οταν συλλογιζοταν οτι καποτε πονεσε,εκλαψε για χατηρι τους.Μονο μια αγαπησε αλλα κι εκεινη χαθηκε.
Σαμπως και τι να την κανει την γυναικα?Να την εχει σαν το νερο στο κομοδινο?Να υπαρχει μονο για ασφαλεια?Πια ασφαλεια?Μπελας στο κεφαλι του θα ηταν..
Χαμογελουσε καθως σκεφτοταν την εργενικη ζωη του.Τα καταφερνε μονος,τουλαχιστον τα βασικα.
Ενα πρωι ξυπνησε σε ενα δωματιο με καγκελα..Ενας τυπος με ασπρα του ειπε οτι "ολα ειναι μια χαρα τωρα".
Ασπρο δωματιο και ασπρο κρεβατι..χωρις κομοδινο.
Μα πως γινεται χωρις κομοδινο?
Και το νερο?Που θα ακουμπαει το νερο?
Αυτη ηταν η μονη εννοια που ειχε..
Δεν ρωτησε ποτε γιατι και πως βρεθηκε εκει μεσα.
Μα τα βραδυα δεν κοιμοταν.Ελειπε αισθητα το ποτηρι στο ανυπαρκτο κομοδινο..
Τσιμπιοταν μη τυχον και εβλεπε ονειρο!
Κι οταν για λιγο εκλεινε τα ματια του εβλεπε εκεινη που αγαπησε διπλα σε μια πηγη.
Κοροιδευτικα εσκυβε και ξεδιψουσε.Επιδεικτικα ρουφουσε την πιο μικρη σταγονα.
Στα πρασινα ματια της τρεχαν δακρυα..δροσιστηκες σταγονες μοιαζαν κι ας ηταν καφτες.
Εκεινη ηξερε να ξεδιψα.
Εκεινος εφτανε στην πηγη και δεν επεινε ποτε νερο-το ειχε για ασφαλεια.
Δροσιστηκο και γαργαρο διπλα του..κρυσταλενιο!

Αφυδατομενο τον βρηκαν σπιτι του.Το δωματιο ηταν κατακλισμενο απο εκατονταδες ποτηρια γεματα μουχλιασμενο νερο..ετσι για ασφαλεια.
Σημερα ζει σε ψυχιατρείο .

27 σχόλια:

George είπε...

Το βρήκα λίγο τραγικό! Ένα παιχνίδι με τις εμμονές κάποιου. Είμαι σίγουρος πως κάτι βαθύτερο ήθελες να πείς, όμως δεν το λές!
Υ.Σ. Καλά κάνω και δεν αφήνω ποτήρια με νερό δίπλα μου;
;-)

Ηλιας....Just me! είπε...

Γιατί τόση δυστυχία βρε candy...

fish eye είπε...

ανατριχιασα καντυ μου..ειναι παντα ενας φοβος αυτος..αυτα που θα συμβουν σε μενα χωρις εμενα..

Ανώνυμος είπε...

Τζήζας! Ανατρίχιασα.. Εσύ παιδί μου, έχεις ταλέντο για ψυχολογικά θρίλερ! Πολύ καλό! :)

Ασκαρδαμυκτί είπε...

Τελικά η αιτία για ολ' αυτά ήταν ο παλιός εκείνος έρωτας;
Για πες μας ρε Κάντυ...

akis είπε...

Στο τελος του τουννελ υπαρχει παντα φως.

Άγνωστη είπε...

Πολύ δυνατό. Κακός συνδυασμός, ανασφάλεια και απωθημένα. Μονο τραγικό τέλος μπορούσε να είχε..

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε...

...."΄Ετσι για ασφάλεια"........
Ξέρεις πόσες αδικίες διαπράττονται καθημερινά;
Καλή σου μέρα

candy's τετραδιάκι είπε...

Γιωργο μου...μη ψαχνεις πιο βαθεια τα μυστηκα.:)

Διαβολακο..δυστυχια?...Καλωσηρθες:)

Φεγγαρακι μου..οτι συμβαινει εμεις το προκαλουμε.Ας ειμασταν πιο δυνατοι..

Sad..αυτα με τα ψυχολογικα κατι μου κανουν εμενα..χεχε.

Ασκαρδαμυκτακο...οχι.
Ηταν ο τροπος που ηθελε να παντα διπλα του.Ετσια για να υπαρχουν..μονο να υπαρχουν.

Ακη μ'αρεσει η αισιοδοξια σου!
Αληθεια!

Αγνωστη ναι..μονος το διαλεξε ομως.

Γλαρε..ξερω.Υπαρχουν ομως και οι αδικιες που δεν θα μαθουμε ποτε...ε?

Shades είπε...

Το κείμενο βγάζει μικρές αλήθειες που βιώνουμε όλοι μας.. βόλεμα.. ασφάλεια.. άχρηστα πράγματα που αναβάλουμε πάντα να τα αποχωριστούμε.
Μου άρεσε πάρα πολύ.

melomenos είπε...

εμένα μου άρεσε!
έβγαλες μια ανασφάλεια που όλοι λίγο πολύ έχουμε μέσα μας ή κάποτε νοιώσαμε!
καλή σου βδομάδα :)

Despina είπε...

Τραγικό.

Ωχ...Δεν κοιμάμαι ποτέ χωρίς νερό δίπλα μου.

elena είπε...

ωραιο story για ταινια candy... παρα πολυ καλο.

Ανώνυμος είπε...

Πολύ ωραίο Candy μου. Μου άρεσε δε το σημείο που προσπαθεί να πείσει τον εαυτό του ότι δε την έχει ανάγκη. Αυτό δεν κάνουμε όλοι μας; Προσπαθούμε να πείσουμε τους εαυτούς ότι δε νιώθουμε, δε πονάμε, δεν έχουμε ανάγκη κανέναν. Ίσως όμως αν μάθουμε να αποδεχόμαστε τα συναισθηματά μας, όσο κι αν μας πονάνε, να τα ξεπεράσουμε και να μη καταλήξουμε σε λευκά δωμάτια με κάγκελα (στη κυριολεκτική αλλά και στη μεταφορική τους μορφή).
Τη συνήθεια όμως με το νερό στο κομοδίνο μου δε την αλλάζω... ;)

Ηλιας....Just me! είπε...

Η άλήθεια είναι ότι δεν μπορούμε να έχουμε πάντα happy end στην ιστορία της ζωής... Ίσως επειδή είμαι ακόμα πολύ νέος να θέλω να ελπίζω για το καλύτερο στη ζωή όλων και όχι στο χειρότερο. Ότι όταν θα έρθει η σειρά μας θα κάνουμε την σωστή επιλογή και δεν θα την αφήσουμε να περάσει και να μας προσπεράσει για πάντα. Ότι κάποια στιγμή θα σηκωθώ μέσα στο βράδυ και θα το πιω αυτό το ρημαδιασμένο ποτήρι νερό που πάντα θα με περιμένει στο κομμωδίνο... Ίσως γιατί είμια πολύ μιρκός και έχω όλη τη ζωή μπροστά μου και η δική μου ευκαιρία δεν έχει έρθει ακόμα αλλά την περιμένω... Και μέχρι τότε θα ελπίζω...

Αθανάσιος είπε...

Καταπληκτικό κείμενο. Μέσα από αυτό καταλαβαίνουμε τέλεια τα συναισθήματα του πρωταγωνιστή. Εσύ το έγραψες? Αν ναι, συγχαρητήρια, έχεις καλλιτεχνική φλέβα. Μπορείς να εκδόσεις κάτι.... Αν όχι, δεν πειράζει, η ζωή συνεχίζεται. Επίσης αν δεν το έγραψες εσύ, από πού είναι? (λίγο μακάβριο μεν)!!!!!

Ασκαρδαμυκτί είπε...

Νόμισα πως το ποτήρι αναπλήρωνε κάπου μέσα του τον παλιό έρωτα, ώσπου του έγινε εμμονή!

Να μας γράφεις κι άλλα τέτοια!

Αγγελική Στ. είπε...

Όμορφο και τραγικό Candy μου...

teo είπε...

Ε όχι ρε συ Candoulini στο ψυχιατρείο για ένα ζευγάρι πράσσινα μάτια...υπάρχουν τόσα άλλα όμορφα πράγματα.
Ας πούμε εγώ τον τελευταίο χρόνο βρίσκω το φύλλωμα ενός δένδρου την Άνοιξη πως είναι εξίσου ωραίο με το ζευγάρι των πράσσινων ματιών.
Μας μαύρισες!!!!...άντε και γυρνάω στην πόλη μου( Θεσσαλονίκη είσαι μια στον κόσμο δεν είν' άλλη ;) ) σε λίγες μερούλες!!
Ελπίζω το επόμενο post να έχει ευτυχία, φύση και φυσικά την γλυκύτητα σου...

annamaria είπε...

Αυτο που σκεφτηκα οταν το διαβαζα, το εγραψες σε σχολιο σου .
Τα ηθελε διπλα του ετσι απλα για να υπαρχουν!!
Εδω κρυβεται η μιζερια καποιων ανθρωπων.
Δε μπορουν να εκτιμησουν αυτο που εχουν διπλα τους.
Το εχουν ετσι απλα... ισως απο συνηθεια!!

candy's τετραδιάκι είπε...

Nταρκουλι..αυτο το βολεμα ειναι που μας χαλαει.

Μελομενε φιλια!Καλη εβδομαδα και σε σενα:)

Amo..ουτε εγω.;)

Eλενα μην το πολυλες..ακουσα οτι ειναι μπλογκερ ο Ταραντινο! χεχεχε:)))

Nemo..καπως ετσι δυστυχως εχουν τα πραγματα..


Διαβολακο μου μικρουλι!Μην κουραζεις το κεφαλακι σου:)Στη ζωη δεν ειναι ολα ασχημα.Και πρεπει να παλεψει γι αυτο.Να φυγεις απ την μιζερια.Εσυ και ολοι μας..

Παρμενιδη..ευχαριστω!Αν το εγραφε αλλος θα εμπαινα στον κοπο να το σημειωσω:)

Aσκαρδαμυκτακο..θα γραφω.Ψαχνω ερεθισματα:)

Ηλιακτιδα μου φιλια!

Κρετινακι μα δεν ηταν τα πρασινα ματια το θεμα!!Χεχεχε σε ζηλευω που πας Σαλονικα!Μενεις στην πιο ομορφη πολη!:) (Ας με συγχορεσουν οι Αθηναιοι).Το επομενο ποστ θα εχεις να κανει με ..φυση!Στο υποσχομαι γλυκουλι;)

Ετσι ειναι αναμαρια μου:)

Ανώνυμος είπε...

Μας τρόμαξες καλή μου...

γιωργος είπε...

Ορισμένα ποστάκια σου είναι προζύμι για διηγήματα... Δεν τα δουλεύεις λιγο ακόμη;

candy's τετραδιάκι είπε...

axenbax..ευχαριστω!
Τι να δουλεψω?Για μενα τα πραγματα εχουν ως εξης..:Γραφω κατι και το δημοσιευω κατευθιαν.Οταν το διαβαζω δευτερη φορα που φαινετε ψιλομαλακια:)

Νίνα είπε...

και μενα οτι δημοσιευω οταν το διαβαζω μετα ψιλομαλακια μου φαινεται =) οι ανασφαλειες των bloggers =) ελπιζω να μην καταληξω ετσι..πινω πολυ νερο κι ουτε εγω μπορω να κοιμηθω αν δεν εχω νερο διπλα μου..ξυπναω το βραδυ κ πινω ομως =)!!!

Ανώνυμος είπε...

χεχεχε γεια σου!εγω τωρα τι να πω?κατι μου λεει οτι οταν το εγραψες δεν εμπνευστικες απλα απο ενα ποτηρι νερo;)

candy's τετραδιάκι είπε...

Bασιλη μου χαιρομαι πολυ που μου γραφεις:)

Ισως να ειχα κι αλλες εμπνευσεις χεχεχε:))))