Πέμπτη, Δεκεμβρίου 06, 2012

Μάλλον..άτιτλο (ή αλλιώς..ο Τάκης 4.)

Ήταν 6 Δεκέμβρη.Μπορεί και να ξημέρωνε 7.. αλλά τι σημασία έχει. 
Ο  Τάκης είχε από καιρό κλείσει τα παραθυρόφυλλα,είχε μετρήσει όλα τις τρύπες στο ταβάνι,
είχε ξεχάσει να βάλει ξύλα στο τζάκι,είχε αφήσει τα σταφύλια να πέσουν στην αυλή να τα πατήσουν τα σκυλιά και φάνε απ αυτά, οτι είχε απομείνει τα σπουργίτια.
Eγώ απλά παρατηρόυσα.Χτυπούσα τη πόρτα αλλά απάντηση δεν επαιρνα.Καμια φορά το βράδυ, άκουγα να τρίζει το πάτωμα...απ τις λίγες φορές που σηκωνόταν μάλλον για να γεμίσει το ποτήρι του.
Για γυναίκες ούτε λόγος.Είχε τουλάχιστον 3 χρόνια να μπει τακούνι στο σπίτι,την τελευταία φορά έφυγε κατεβαίνοντας τρέχοντας τις σκάλες και τον φώναξε ¨σκατοανώμαλο".
Δεν μπόρεσα ποτέ να φανταστώ τον Τάκη να κάνει ανωμαλίες.Ακόμα κι όταν τον έβλεπα να κοιτάζει πίσω απ τα γδαρμένα παντζούρια του,ακόμα κι αν τον έπαιζε τότε...ανώμαλος δεν ήταν.
Τώρα κοιμόταν μέσα σε βρώμικα σεντόνια.Κοιμόταν είπα? Δεν ξέρω αν κοιμόταν.
Ενα βράδυ χτύπησα επίμονα τη πορτα.Του πέταξα ένα χαρτάκι "αν δεν ανοίξεις δεν φεύγω θα μείνω όλη τη νυχτα εδω".
Ανοιξε με δισταγμο μια χαραμάδα της πόρτας.Δεν κοίταξε. Μπήκα βλέποντας  τη κυρτή του πλάτη να σέρνεται στο μέσα δωμάτιο,οπου το λαμπατέρ δεν εσβηνε ποτέ.
Πήγα πίσω του.Εβγαλα τα ρούχα μου, έμεινα με το κομπινεζόν.
Ξάπλωσα δίπλα του κοιτάζοντας κι εγώ τις τρύπες στο ταβάνι... μικρές μικρές χιλιάδες τρύπες.
Τα παγωμένα ακροδάχτυλα του ακούμπησαν τους ζεστούς γοφούς μου.Η ανάσα του μύριζε τσιγάρο,κρασί και καπνιά απ το τζάκι που έχει μέρες τα ανάψει.Η μπλούζα του μύριζε χειμώνα.Ολόκληρος μύριζε κλεισούρα και πατημένο από μέρες σταφύλι.Μπορεί και χώμα.
Θέλω να κάνουμε έρωτα,είπε.
Εγώ είμαι εσύ, είπα.
Εσύ είσαι εκείνο το κομμάτι που δεν παθαίνει ποτέ, είπε.
Εγώ είμαι νεκρή εδώ και μήνες,είπα.

Ναι αλλά ξανάρθες και πάντα έρχεσαι..κι εγώ μυρίζω χώμα,κρασί και στάχτη.