Τρίτη, Μαρτίου 04, 2014

Αναδημοσίευση

Δεν μπορεί να μη θυμάσαι.
Ενας πύργος - ο πύργος σου- σε κρατάει ζωντανή.
Σου θυμίζει οσα φαντάστηκες κάτι βραδυές σαν και τούτη.
Ω! Κορίτσι γλυκό τον βραδυνών ψιθύρων..μη ξυπνάς.
Κοιμήσου και ονειρέψου συναντήσεις που δεν θα γίνουν ποτέ μα..
με περίσσια χάρη περιμένεις.
Αχ να μπορούσα μια ολάκερη συνάντηση να γίνω,ενας μικρός θεος!
Ενα αεράκι που το δάκρυ σου θα πάρει μακριά,να το κολλήσει σ'ενα κύμμα του γιαλού σου!
Κοιμήσου μικρό κουκούλι μια ανύπαρκτης ζωής..
Ζήσε στη λήθη της απέραντης νύχτας.
Γύρε σιμά μου και συναντησέ με!
Πιες τους καρπούς του διψασμένου δέντρου μου..ρούφα ζωή απ' τη ζωή μου!

Κι ας με ποτίζεις μοναξιά μέσα απ' τα όνειρά σου.

10 σχόλια:

Ψονθομφανήχ είπε...

Κάθε άνοιξη οι Μούσες ξυπνάνε και μαζί της και η ποιητική μας έμπνευση...

Ανώνυμος είπε...

Κάποιος αισθάνεται κολακευμένος που ξύπνησε τη λυρική γραφίδα που κοιμόταν μέσα σου.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Ποιες εικόνες άραγε του παρελθόντος συνθέτουν ένα όνειρο δίχως σώμα ακόμα, μονάχα γεμάτο προσμονή πίσω απ’ τις κλειστές κουρτίνες της ψυχής μας;

Βλασταίνουν μέσα μας επιθυμίες άλλες, σα παιδιά μικρά μας απλώνουν τα χέρια ποτέ χαμογελώντας και πότε κλαίγοντας, ζητώντας κάτι που ακόμα αδυνατούν να εκφράσουν.

Έτσι και κάποιες μας πράξεις, αδυνατούν κι όλο πασχίζουν, κι όλο κλαίνε, κι όλο τα χέρια υψώνουν σαν σε ικεσία…

akrat είπε...

πάρα πολύ ωραίο

καλησπέρα

εύχομαι υγεία

Άθη είπε...

Εεε,εμ...μα τι ωραίο Καντουλίνι μας....(το'χεις το...'ποιητικό' έχω να πώ)...το΄χεις,το'χεις...)...ε,εμ..ναι...ούυυφ! οι συναντήσεις που δ εν γίνονται πο-τέ...ε,τι να κάνουμε έχει και τέτοια η ζωή...σε ό-λη τη πορεία της σύντομης ζωούλας μας ε δώ πάνω στη γή..ζούμε εκατοντάδες τέτοιες στιγμές πιστέυω...πά-ντα κάτι περιμένουμε που όμως α υτό δ εν έρχεται ή δ εν γίνεται πο-τέ...μια συνάντηση, με κάποιον..με τον...'significant other' που λένε κι οι αμερικάνοι...οι άγγλοι...με α υτ όν τον...σημαντικό-σπουδαίο άλλο...ένα τηλεφώνημα..ένα γράμμα ίσως? (κάποτε σε παλαιότερες εποχές από τη δική μας?) ένα τηλεγράφημα? (σε ακόμη παλιότερες εποχές)...ε,ένα μύνημα με καπνό στις αρχαιότερες, εποχές...???ένα μύνημα με σήματα μόρς? ένα κάτι τέσπα...αλλά που α υτό μπορεί να μη ν έρθει και πο-τέ....ε,ό-λοι κάτι ονειρευόμαστε ό-λοι κάτι ζητάμε που όμως,στις περισσότερες περιπτώσεις α υτό δ εν έρχεται πο-τέ...πάντως πο-λύ ωραίο και πολύ γλυκό το μικρό σου κειμενάκι,αλλά και πο-λύ μελαχολικό..αλλά ωραίο...φιλάκια....

Ανώνυμος είπε...

αυτό το γράψε άφοβα, με μπερδεύει...πάλι

άργησα;

Ανώνυμος είπε...

αυτό το γράψε άφοβα, με μπερδεύει...πάλι

άργησα;

Ανώνυμος είπε...

αυτό το γράψε άφοβα, με μπερδεύει...πάλι

άργησα;

Ανώνυμος είπε...

Ουφ, όλο άσε με μου λεγες, θυμάσαι;

Και σ΄ άφηνα.
Και τα μεστωμένα σου στάχυα ήταν άδεια από καρπό.

Βρέθηκε κάποιος φούρνος κι έφτιαξε ψωμί
με τούτο το μίζερο, άδειο καρπό,
που ποτέ δεν φάγαμε μαζί.
Κι εσύ το περιέφερες δίκην αντίδωρου
σε εραστές κατοπινούς.

Και σ΄άφηνα.
Να μαζεύεις τη στάχτη
από τσιγάρα που μου καιγαν τα δάχτυλα,
καθώς να ξεδιαλύνω τις σιωπές σου προσπαθούσα,
την έβαζες στην γυάλινη, μισοσπασμένη σου κλεψύδρα,
χα, καθόσουν και την κοίταζες για ώρες,
πίστευες πως μια συνηθισμένη κλεψύδρα ήταν,
μ΄αυτή τη ζωή σου να γεμίζεις,
αναποδογυρίζοντάς την ξανά και ξανά.

Γελάστηκες, κολλημένη στο μικρό σου γραφειάκι καθώς ήταν,
άδειαζε...άδειαζε...
αυτό έκανε μόνο...
μέχρι που το τελευταίο ψήγμα
της σιωπηλής μου πλέον στάχτης,
διαπέρασε μ΄ ένα άψυχο θρόισμα τη στενωπό της
κι εσύ μανιασμένη, θυμήθηκες το γόρδιο δεσμό
και την έσπασες.

Ουφ, όλο άσε με μου λεγες
Γιατί δεν ήξερες πώς να ζητάς.
Μόνο τραγούδια, που ποτέ σου δεν τραγούδησες ταίριαζες,
τά γραφες στα κιτρινισμένα σου χαρτάκια
με αόρατο μελάνι…
ποτέ μου δεν τα διάβασα.


Κι εγώ δεν ήξερα πώς να δίνω.

candy's τετραδιάκι είπε...

Μάλιστα.