Τρίτη, Οκτωβρίου 29, 2013

Κάπου εκεί στο παρα πέντε...

Απομεινάρι το δάκρυ,σταγόνα που δεν έτρεξε ποτέ μα ήταν απο νωρίς στο "παρά πέντε".
Γιαυτό το "παρά πέντε" χάθηκε η ζωή μας. Γιατί ούτε μια στιγμή δεν έλεγες να ξεχαστείς,ούτε για μια στιγμή δεν άφηνες και μένα .Προγραμματιστηκαν όλα όπως έπρεπε. Για κείνα τα έπρεπε που μίσησες και κείνα που ήρθαν  μετά και που ακόμα έρχονται,εμπόδιο στη ζωή σου,στα ματωμένα χέρια σου,στις μέρες που έχασες και χάσαμε και που δεν πειράζει....δεν βαριέσαι. Πέρασε κι εκείνη η μικρούλα η στιγμή των νεαρών μου χρόνων,δέκα χρόνια μια στιγμή,δέκα χρόνια-σκουπιδάκι το δάκρυ και πάντα εκεί στο "παρά πέντε" μας. Μ'ενα κρασάκι κόκκινο,μ'ενα στρυφτό τσιγάρο πέρασε η ζωη και χάθηκε και χάνεται μα γοητευει τόσο!

8 σχόλια:

Ψονθομφανήχ είπε...

Εγώ θυμάμαι μόνο το περιοδικό
"Παρά Πέντε"!

Αλλά για να δούμε τι θα πει
κι ο Βίλχεμ Ράιχ...
(δεν πιστεύω να πληγώθηκε που
τον αποκάλεσε "Έριχ Φρομ"?)

candy's τετραδιάκι είπε...

για ποιον λες?

Ψονθομφανήχ είπε...

τον "κατοχικό" καλέ!

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Τίποτε άλλο δε χάνεται παρά μονάχα ο χρόνος.
Για τούτο και είναι το μόνο που δεν κερδίζουμε ποτέ.
Η ζωή, δική μας είναι, Candy μου όμορφη, είτε τη ζήσαμε με ένταση μεγάλη είτε όχι, είτε την μοιρολατρήσαμε είτε όχι.

Ας το σηκώσουμε λοιπόν το ποτηράκι το κρασί ψηλά, κι ας πάρουμε αλλιώς τουςς δρόμους μας…

Ψονθομφανήχ είπε...

χρόνια σας πολλά κι ευτυχισμένα!

candy's τετραδιάκι είπε...

Eυχαριστω,ευχαριστω!!!

Ανώνυμος είπε...

Το ροζ κουφετάκι με το πικρό αμύγδαλο φαγώθηκε;

candy's τετραδιάκι είπε...

Ναι αλλά ως συνεπεία είχε να "πέσει" το δόντι.