"Είμαι πίσω απο ένα ξύλινο παραθύρο,παραδομένο στην παλιά ζωή της πόλης..αώνια αφιερωμένο στην φυσική της φθορά.Κεράιες και ηλιακοί θερμοσίφονες της απέναντι ταρατσας γίναν ενα με την τον σκεψη μου.Κεραιες και κιτρινος τοιχος.Κεραιες και βασιλικος που ξεπροβαλει μεσα απ τις μισοκλειστες γριλιες.Καπου εκει υπαρχεις κι εσυ.Οχι ποτε δεν σε ξεχασα,ποτε δεν σε εβγαλα απ το μυαλο μου,ποτε δεν κοιταξα το φεγγαρι της πολης - εστω αυτο το αρωστημενο φεγγαρι- χωρις να σκεφτω οτι μπορει να το βλεπεις κι εσυ!
Εσυ δεν το βλεπεις.Επαψες πια να κοιτας αρωστημενα φεγγαρια,επαψες να γυρνας σε μυστηρια σοκακια,επαψες να σκαβεις αναμνησεις,επαψες να μεθας σε υπογεια μπαρακια,επαψες να σκεφτεσαι εμενα που αγαπησες τοσο ενα.."αρωστημενο" φεγγαρι ης ζωης σου.
Κι εγω σ'αγαπησα αλλα δεν ξερω σιγουρα αν σ'αγαπαω ακομα.Δεν ξερω καθε φορα που κοιτω εξω απ το παραθυρο ειναι για να σε δω η για να μη σε δω!
Δεν ξερω.Ξερω ομως οτι νοσταλγω..
Νοσταλγω εσενα στο παγκακι με το παγωτο σοκολατα να τρεχει απ τα χειλη σου.Το λιπ γλος σου που συνεχως εβαζες και ξαναβαζες κι ας ηξερες οτι θα ξαναβαλεις.Τα τσιπς στο cinema που δεν αποχωριζοσουν,τις αφησες με τον Αλεν Ντελον που δεν ελεγες να βγαλεις απ' τον τοιχο σου με την δικαιολογια οτι θ'αφησει σημαδι απ' τους καπνους των τσιγαρων σου.
Εφυγες και μ'εγκατελειψες και αφησες πισω ενα τασακι σε σχημα μαργαριτας στο σημειο που μου αρεσε να καπνιζω.Εφυγες και ξαναρθες για να παρεις κατι παλιες κασετες δωρο των πρωην εραστων σου ετσι για να με πικαρεις.
Εκανες πως δακρυσες μα ξερω την μαεστρια σου στο κλαμμα!
Σε σκεφτομαι..σε σκεφτομαι τοσο που εχεις γινει ενα με την ζωη μου.Σε σκεφτομαι τοσο που δεν σάγαπω πια.
Σε σκεφτομαι τοσο που εκανα πως δεν σε ειδα οταν περασες χθες κρυφα εξω απ' το παραθυρο.
Δεν σ'αγαπω..
Κι ας ειναι εντεκα Σεπτεμβρη"
