Δεν μπορεί να μη θυμάσαι.Ενας πύργος - ο πύργος σου- σε κρατάει ζωντανή.
Σου θυμίζει οσα φαντάστηκες κάτι βραδυές σαν και τούτη.
Ω! Κορίτσι γλυκό τον βραδυνών ψιθύρων..μη ξυπνάς.
Κοιμήσου και ονειρέψου συναντήσεις που δεν θα γίνουν ποτέ μα..
με περίσσια χάρη περιμένεις.
Αχ να μπορούσα μια ολάκερη συνάντηση να γίνω,ενας μικρός θεος!
Ενα αεράκι που το δάκρυ σου θα πάρει μακριά,να το κολλήσει σ'ενα κύμμα του γιαλού σου!
Κοιμήσου μικρό κουκούλι μια ανύπαρκτης ζωής..
Ζήσε στη λήθη της απέραντης νύχτας.
Γύρε σιμά μου και συναντησέ με!
Πιες τους καρπούς του διψασμένου δέντρου μου..ρούφα ζωή απ' τη ζωή μου!
Κι ας με ποτίζεις μοναξιά μέσα απ' τα όνειρά σου.
10 σχόλια:
Δεν ξέρω αν έχω ξαναγράψει στον Τερυ αλλά το κείμενο είναι εκπληκτικό!
Αν κάναμε όλα όσα ονειρευόμαστε κάτι νύχτες σαν αυτή που περιγράφεις, δε θα μας έφταναν δέκα ζωές...
Πολύ όμορφο το κείμενό σου
Καλημέρα
οφείλω να παραδεχτώ οτι ο Τέρρυ σου είναι καταπληκτικός.
Χάρησε του την ευτυχία που του αξίζει.
Τελικά η Καντούλα ξέρει να μαζεύει στα μπλογκάκια της τους πιο ... εκλελτούς!
... εκλεκτούς
Αδερφούλα μου αυτός ο Terry μου φαίνεται λίγο σκοτεινός, λίγο στεναχωρημένος και λίγο...ανυτπόμονος! Αλλά για κάτι που όπως φαίνεται δεν είχε παρά μόνο πολύ λίγο! Μπορεί να κανω και λάθος! όπως και να έχει γράφει και αυτός εξίσου όμορφα με εσένα! Είστε ωραίο δίδυμο!
Υπέροχο!
Όταν θέλεις....
(και το κομματάκι, μούρλια.. δε μου το στέλνεις;)
Μουτς!
:)
Μπραβο και παλι μπραβο σε αυτον που ξερει πως και τι να γραψει...
Eγω δεν λεω τιποτα..προτιμω να μινω σιωπηλη!
τα λογια ειναι περιτα...
Δημοσίευση σχολίου