Αληθινη ιστορια (1)

Καθως κοιταζω εξω απ το μικρο παραθυρο μου,
Ανακαλυπτω πως ο χειμωνας δεν θα περασει φετος. Μας ξεχασε πια.
Φωλιαζει βαθεια μες την ψυχη μου..
Δεν με χωραει τουτος ο τοπος.
Φοραω το χοντρο μου παλτο και βγαινω να αναπνευσω τον πολυτιμο αγερα που
μου δινεις λιγο λιγο-χρονια- τωρα για να ζησω.
Παιρνω μακρια τις σκεψεις μου απο σενα..δεν θελω να ξερεις για μενα.
Μη με ακολουθεις πια..Μη με τρομαζεις.
Τις νυχτες μονος μου παλευω στα ονειρα μου.
Τις νυχτες μονη σου γυρνας μες τα σκοτεινα δρομακια του μυαλου μου.
Δεν με βρισκεις πια με τα χερια γεμαρα ροδοπεταλα.
Δεν σου χρωστω κανενα καλη μου πια..
Μονο μη με βαζανιζεις....
Χθες αργα καπου σε ειδα..φορουσες εκεινο το μωβ φουστακι που μου αρεσε πολυ.
Περπαρουσες γρηγορα..το συνηθιζες παντα οταν ηθελες να σκεφτεις.
Σκεφτοσουν εμενα?σκεφτοσουν εσενα?σκεφτοσουν εκεινον που σε πολιορκουσε
απο τοτε που ειμαστε μαζι?
Δεν ξερω πια..
Δεν μ’αφηνεις να ψαξω το μυαλο σου.
Καλα κανεις.

Μενω και στεκομαι πανω απ το σπιτι σου.
Χαζευω την μπλε σιδερενια πορτα...
Ετριζε συχνα και σε ενοχλουσε..
Γκρινιαζες.Ανατριχιαζες ελεγες...
Σκεφτομαι ποσοι μπηκαν μετα απο μενα..ποσες φορες ανατριχιασες αραγε με το ανοιγμα της..και ποσες φορες ανατριχιαζες με εκεινους!!
Εφευγαν και σενα το κορμι σου σπαρταρουσε...ακουγες και την πορτα να τριζει.
Δεν ηξερες πια γιατι ανατριχιαζες.

Κι εγω ανατριχιαζα....μα δεν σου το λεγα ποτε.
Οχι για την πορτα..
Ανατριχιαζα γιατι ηξερα οτι θα ρθει η μερα που μονος θα κοιτω το κατωφλι σου.
Θα περιμενω την μυρωδια σου στο τελευταιο σκαλοπατι λιγο πριν βγεις στο δρομο.

Μα..μη γυρισεις πια.Ακομα κι αν καταλαβεις οτι ειμαι εκει αγνοησε με.
Ειναι ευκολο για σενα καλη μου.
Αφου δεν μ’αγαπας πια..

Γυρνω στο σπιτι και πεταω απο πανω μου εκεινο το ζεστο παλτο.
Μπαινω στο παιδικο δωματιο..”μπαμπα εχω αγγλικα”

Και η ζωη μας συχεχιζεται καπως ετσι..διαφορετικα.
Μακρια σου.