Νοσταλγω..

Εκεινους τους δρομους που αγαπησα και μισησα με παθος.Εκεινους τους δρομους που περιπλανηθηκα τοσα βραδια οχι μονο στην αγκαλια σου αλλα και μονη μου.
Εβρεχε τις περισσοτερες φορες και μου ελεγες"κλεισε την ομπρελα δεν πειραζει αν βραχουμε" θυμασαι?
Φταναμε στον προορισμο μας μουσκεμα.
Αγαπουσα εκεινη την υγρασια της βροχης.Τωρα καθε φορα που βρεχει θυμαμαι εκεινες τις γωνιες,εκεινα τα στενα που τωρα υπαρχουν χωρις εμας,που τωρα αλλοι περπατουν αγκαλιασμενοι.
Νοσταλγω εκεινη τη μερα που εφυγα τρεχοντας απ το σπιτι σου-εσυ νομιζες οτι σου θυμωσα-και ετρεξα στην αγκαλια του,περπατουσα με τοσο παθος! Γυρισα και ολα ηταν μια χαρα!Να ξερες ποσο θελω να ταξιδεψω παλι εκει..Εσυ πηγες αλλα χωρις εμενα δεν ηταν το ιδιο το ξερω,κι ας μη το παραδεχτηκες ποτε.
Δακρυσες οταν περπατησες εκει...με πηρες τηλεφωνο και μου ειπες οτι εισαι εκει κι οτι θα πας για καφε.Φανηκες αδιαφορος..εγω ομως σε ξερω καλα,καλυτερα απ τον καθενα μη το ξεχνας!
Το cafe μας στην ακρη του δρομου μας!Τοσα πρωινα μετα τη σχολη που περασαμε εκει..μου ελεγες"παμε"? κι εγω σου απαντουσα "παμε"!!!Δεν χρειαστηκε ποτε να σε ρωτησω "που"!
Η τελευταια μερα μας ηταν τραγικη..θα φευγαμε για παντα.
Εκλεγα με λιγμους στο μικρο σου δωματιο..ελεγες "θα ξαναρθουμε"αλλα ηξερα οτι τοτε δεν θα ειναι πια το ιδιο.Και βλεπεις?ειχα δικιο!
Τωρα δεν ειναι πια το ιδιο!
Ο δρομος εκεινος αλλαξε,γεμισε βιτρινες!Τα μεγαλα δεντρα δεν υπαρχουν πια..το μικρο cafe εγεινε εμπορικο κεντρο.
Μα πιο πολυ αλλαξαμε εμεις!Γιατι λες οτι δεν αλλαξαμε?
Δεν βλεπεις καμια διαφορα?
Θα ετρεχες μαζι μου σε εκεινο τον δρομο?
Απαντησε μου..