Το χρονικό μιας (wanna be) κηδείας!

Σε ένα στενό μονοπάτι που οδηγούσε σε ενα στολισμένο κοιμητήριο απο λουλούδια και φρέσκιες μανόλιες βρέθηκε να περπατά,ντυμένη με ένα σκούρο τζήν παντελονι και μια μαύρη ζακέτα της τελευταίας στιγμής.Άρπαξε μια πρόχειρη ανθοδέσμη των 5 Eυρώ και μπλέχτηκε μέσα στο πλήθος και στις θλιμένες φιγούρες εκείνου του συννεφιασμένου απογεύματος.Κρατούσε τα λουλούδια τόσο προσεχτηκά σαν να ηταν μωρό - ένα μωρό κοιμησμένο στην εύθραστη αγκαλιά της.Ήταν απ' τις λίγες φορές που δεν φορούσε ρουζ.Την βολεύε αυτη η χλωμάδα στα μάγουλά της.
Μπροστά της περπατούσε μια μαυροφορεμένη μάζα ανθρώπων,γυναίκες κυρίως που ξέχασαν να βάλουν το ρούζ τους,άντρες με μάυρες γραβάτες βασανιστηκά σιωπηλοί που κοιτούσαν το ρολόι-σε μία ωρα απο τώρα ξεκινούσε το μάτς.
'Ηταν αρκέτα πίσω μα άκουσε την ψαλμωδία του ιερέα οταν δραματικά έσφαζε τους συγγενείς "αιωνία η μνήμη".Δάκρυα έβρεξαν τα χλωμά της ζυγωματικά.Πάντα πίστευε οτι είναι ενας καλός λόγος τα ξεσπάσεις σε κλάματα σε μια κηδεία.
Σίγουρα όλοι κλαίγαν εκείνο το απόγευμα για τους δικούς τους λόγους.Μα δεν ήταν κακό.Συμπάσχει κανείς με τον δικό του τρόπο μα ο πιο σωστός τρόπος είναι το κλάμα.Σκυμένοι ολοι σχεδόν ενοχικά κλαίνε.Τα μάτια κοκκινίζουν για λίγο.
Στο βάθος κάπιοι emo κλαίνε κι εκείνοι σε ένα ξένο τάφο.Κλαίν σπαραχτικά που ο κόσμος είναι άσχημος,που έχουν πολλά λεφτά και δεν ξέρουν που να τα ξοδέψουν,που τέλιωσε η λακ.Έχουν λόγους λοιπον!
Κοιτούσε τα όμορφα ρούχα τους,τα προσεγμενα τσουλούφια τους!Εκανε προσπάθεια να συμπαρασταθεί στα έφηβα παιδιά που κλαίγαν σε ξένους τάφους,που ήθελαν - όπως κι εκείνη ήθελε - μια αφορμή για να κλάψει.
Η τελετή τελίωσε και κατευθύνθηκαν προς το καφενεδάκι.Αύτη η μάυρη μάζα γυναικών και αντρών στριμώχτηκε στα ξύλινα τραπέζια.Εκείνη κάθησε κάπου απόμερα και είπιε ενα μικρο ποτηράκι κονιάκ. "Να ζήσετε να τον θυμόσαστε".
Πιον?Μα είχε ήδη ξεχαστέι!Στο βωμό ενός καφέ,ενός ποτηριού σκάρτου κονιάκ,μιας άσχετης παρέας στο ξύλινο τραπέζι του καφένε..ξεχνιούνται όλα!
Η "συμπαράσταση" τελίωσε.Τώρα ο καθένας πρέπει να βρεί άλλες αφορμές για να κλάψει.
Δάγκωσε ένα κομμάτι παξιμάδι,έκανε τις απαραίτητες χειραψίες και πήρε τον δρόμο προς την έξοδο.Στο τραπεζάκι πλάι στην πόρτα καθόταν ένας γκριζομάλλης γοητευτικός κύριος με κόκκινα μάτια.
Σίγουρα θα έψαχνε νέες αφορμές για να κλάψει..για το δάνειο που τρέχει,για την γυναίκα του που δεν του κάθετε,για τα παιδιά που μεγαλώνουν και θέλουν λεφτά για να σπουδάσουν.
Του συμπαραστάθηκε σιωπηλά για μια στιγμή κι εκείνος χαμογέλασε λίγο πικρά,λίγο γλυκά,λίγο χαμένα.
Η ανθοδέσμη των 5 Ευρώ μαράθηκε μπρός στην θλιμένα μάτια ενός κόσμου που ξέρει τουλάχιστον να συμπαραστέκεται.
Είχε βραδιάσει για τα καλα.