Μy baby boy :)

Αναδημοσίευση

Δεν μπορεί να μη θυμάσαι.
Ενας πύργος - ο πύργος σου- σε κρατάει ζωντανή.
Σου θυμίζει οσα φαντάστηκες κάτι βραδυές σαν και τούτη.
Ω! Κορίτσι γλυκό τον βραδυνών ψιθύρων..μη ξυπνάς.
Κοιμήσου και ονειρέψου συναντήσεις που δεν θα γίνουν ποτέ μα..
με περίσσια χάρη περιμένεις.
Αχ να μπορούσα μια ολάκερη συνάντηση να γίνω,ενας μικρός θεος!
Ενα αεράκι που το δάκρυ σου θα πάρει μακριά,να το κολλήσει σ'ενα κύμμα του γιαλού σου!
Κοιμήσου μικρό κουκούλι μια ανύπαρκτης ζωής..
Ζήσε στη λήθη της απέραντης νύχτας.
Γύρε σιμά μου και συναντησέ με!
Πιες τους καρπούς του διψασμένου δέντρου μου..ρούφα ζωή απ' τη ζωή μου!

Κι ας με ποτίζεις μοναξιά μέσα απ' τα όνειρά σου.

Do you?

Νοσταλγία.

Μου άρεσαν πάντα οι κακόγουστες γιρλάντες στις παλιές γκρίζες πολυκατοικίες.Και τα πολύχρωμα λαμπιόνια που είναι λες και τοποθετήθηκαν εκεί όπως όπως για να περάσουν και φέτος οι γιορτές..

Κάπου εκεί στο παρα πέντε...

Απομεινάρι το δάκρυ,σταγόνα που δεν έτρεξε ποτέ μα ήταν απο νωρίς στο "παρά πέντε".
Γιαυτό το "παρά πέντε" χάθηκε η ζωή μας. Γιατί ούτε μια στιγμή δεν έλεγες να ξεχαστείς,ούτε για μια στιγμή δεν άφηνες και μένα .Προγραμματιστηκαν όλα όπως έπρεπε. Για κείνα τα έπρεπε που μίσησες και κείνα που ήρθαν  μετά και που ακόμα έρχονται,εμπόδιο στη ζωή σου,στα ματωμένα χέρια σου,στις μέρες που έχασες και χάσαμε και που δεν πειράζει....δεν βαριέσαι. Πέρασε κι εκείνη η μικρούλα η στιγμή των νεαρών μου χρόνων,δέκα χρόνια μια στιγμή,δέκα χρόνια-σκουπιδάκι το δάκρυ και πάντα εκεί στο "παρά πέντε" μας. Μ'ενα κρασάκι κόκκινο,μ'ενα στρυφτό τσιγάρο πέρασε η ζωη και χάθηκε και χάνεται μα γοητευει τόσο!

αναμοχλευσεις..

Βολτάροντας στα μπλόγκ....αναρωτιόμουν αν τελικά ψόφησε ο ρομαντισμός... 

Μάλλον..άτιτλο (ή αλλιώς..ο Τάκης 4.)

Ήταν 6 Δεκέμβρη.Μπορεί και να ξημέρωνε 7.. αλλά τι σημασία έχει. 
Ο  Τάκης είχε από καιρό κλείσει τα παραθυρόφυλλα,είχε μετρήσει όλα τις τρύπες στο ταβάνι,
είχε ξεχάσει να βάλει ξύλα στο τζάκι,είχε αφήσει τα σταφύλια να πέσουν στην αυλή να τα πατήσουν τα σκυλιά και φάνε απ αυτά, οτι είχε απομείνει τα σπουργίτια.
Eγώ απλά παρατηρόυσα.Χτυπούσα τη πόρτα αλλά απάντηση δεν επαιρνα.Καμια φορά το βράδυ, άκουγα να τρίζει το πάτωμα...απ τις λίγες φορές που σηκωνόταν μάλλον για να γεμίσει το ποτήρι του.
Για γυναίκες ούτε λόγος.Είχε τουλάχιστον 3 χρόνια να μπει τακούνι στο σπίτι,την τελευταία φορά έφυγε κατεβαίνοντας τρέχοντας τις σκάλες και τον φώναξε ¨σκατοανώμαλο".
Δεν μπόρεσα ποτέ να φανταστώ τον Τάκη να κάνει ανωμαλίες.Ακόμα κι όταν τον έβλεπα να κοιτάζει πίσω απ τα γδαρμένα παντζούρια του,ακόμα κι αν τον έπαιζε τότε...ανώμαλος δεν ήταν.
Τώρα κοιμόταν μέσα σε βρώμικα σεντόνια.Κοιμόταν είπα? Δεν ξέρω αν κοιμόταν.
Ενα βράδυ χτύπησα επίμονα τη πορτα.Του πέταξα ένα χαρτάκι "αν δεν ανοίξεις δεν φεύγω θα μείνω όλη τη νυχτα εδω".
Ανοιξε με δισταγμο μια χαραμάδα της πόρτας.Δεν κοίταξε. Μπήκα βλέποντας  τη κυρτή του πλάτη να σέρνεται στο μέσα δωμάτιο,οπου το λαμπατέρ δεν εσβηνε ποτέ.
Πήγα πίσω του.Εβγαλα τα ρούχα μου, έμεινα με το κομπινεζόν.
Ξάπλωσα δίπλα του κοιτάζοντας κι εγώ τις τρύπες στο ταβάνι... μικρές μικρές χιλιάδες τρύπες.
Τα παγωμένα ακροδάχτυλα του ακούμπησαν τους ζεστούς γοφούς μου.Η ανάσα του μύριζε τσιγάρο,κρασί και καπνιά απ το τζάκι που έχει μέρες τα ανάψει.Η μπλούζα του μύριζε χειμώνα.Ολόκληρος μύριζε κλεισούρα και πατημένο από μέρες σταφύλι.Μπορεί και χώμα.
Θέλω να κάνουμε έρωτα,είπε.
Εγώ είμαι εσύ, είπα.
Εσύ είσαι εκείνο το κομμάτι που δεν παθαίνει ποτέ, είπε.
Εγώ είμαι νεκρή εδώ και μήνες,είπα.

Ναι αλλά ξανάρθες και πάντα έρχεσαι..κι εγώ μυρίζω χώμα,κρασί και στάχτη.